Woensdag 19 juni: Naar Sofia

Het is kwart voor 6 's avonds en we zijn zojuist gearriveerd in het Best Western Plus City hotel in Sofia, waar we de komende 4 nachten zullen verblijven. We hebben een heel voorspoedige reis gehad, alles verliep precies volgens planning. Lekker toch!?

Om half 8 vanochtend zaten we al in de auto onderweg naar Limburg met onze 2 honden op de achterbank, die blijven de komende dagen bij de oppas. Ze hebben dus ook een klein beetje vakantie! Zij wel, en ik ook, maar Peter moet helaas werken. In elk geval 1 dag, en misschien ook 2 als het tegenzit. We vliegen echter pas op zondag terug, dus zaterdag hebben we sowieso om samen nog wat te ondernemen en waarschijnlijk ook de vrijdagmiddag, en misschien zelfs de hele vrijdag als het meezit. De rit naar Limburg verloopt voorspoedig, al hebben we wel last van een flinke file bij Eindhoven. We arriveren met een half uur vertraging, maar die was ingecalculeerd. Daarna gaan we op naar Eindhoven waar we het vliegtuig nemen van Wizz Air rechtstreeks naar Sofia.

Het is een heerlijk vliegveld, lekker klein. We parkeren voor de deur en hoeven maar 100m te lopen naar de ingang. En daar is het maar 100m naar het restaurant. Inchecken hoeven we niet, want we reizen alleen met handbagage en de boarding pass hebben we thuis al geprint. We gaan even wat eten in het Panorama restaurant, en dan lopen we naar de gates waar we Peter's collega ook treffen. Onderweg moeten we langs de veiligheidscontrole, maar voordat we daar zijn passeren we iemand die onze boardingpass controleert. Daar moet ik mijn kleine tas in de koffer proppen, omdat Wizz air een heel strikte 1-piece concept heeft voor handbagage. Hoewel op de site staat dat je naast je handbagage ook nog een telefoon, een portemonnaie en nog wat kleinde dingen mag meenemen, mag je die volgens die mijnheer alleen maar in je handen houden. Pfff...... wat een muggenzifterij zeg. Maar goed, de tas past prima in de koffer, dat is vlot geregeld. Bij de gate  kletsen we nog wat, en een kwartiertje voor vertrek lopen we naar de juiste gate. We moeten nu door de paspoortcontrole. Bulgarije hoort weliswaar bij de EU, maar het is geen Schengen-land, en dus moeten we goed gecontroleerd worden.

Als we wachten komt er ook nog iemand van de maatschappij ons paspoort en onze boarding pass controleren, we hebben zo al heel wat controles meegemaakt vandaag. Op het vliegveld ook verschillende keren. Als het boarden gaat beginnen mogen Peter en ik aansluiten in de priority rij, we hebben namelijk stoelen gekocht met extra beenruimte. Dat betekent dat we bij de nooduitgang mogen plaatsnemen. Nadat de boarding pass nogmaals is gecontroleerd mogen we buiten achter iemand aanlopen door een lange gang van hekken om bij het vliegtuig te komen, en we nemen plaats. Het vliegtuig vertrekt redelijk op tijd, maar we moeten wel  nog een behoorlijk stuk taxiën.

De vlucht verloopt prima, ik vermaak me met de e-reader en de iPad, en de 2,5 uur die we onderweg zijn vliegen om. Het is al half 5 geweest als we landen -in Bulgarije is het een uur later dan hier- en dat is iets later dan gepland. We sluiten aan in de chaotische rij van de paspoortcontrole en lopen dan naar het toilet. Vervolgens wordt er nog even cash gescoord en dan stappen we buiten in de taxi. Ook dit vliegveld is heel klein, ik geloof zelfs nog kleiner dan Eindhoven. De taxi's staan voor de ingang en voor het schamele bedrag van 10 Lev, dat is nog geen 5 euro, stappen we een kwartier later uit bij het hotel.

We hebben een prima kamer, heel schoon en netjes en het bed ligt heerlijk. De badkamer is misschien wat klein, maar dat deert niet echt. We installeren ons, ik ruim de koffertjes uit en maak mijn cameratas klaar voor gebruik, en dan relaxen we even op de kamer. Peter heeft telefonisch contact met zijn collega en ze spreken af om samen met de klant te gaan eten zodat ze alvast wat dingen kunnen bespreken. Dat betekent dus ook dat ik me alleen ga vermaken vanavond. Geen probleem, ik vermaak me prima alleen.

Peter's collega, die in een ander hotel zit, komt samen met de klant naar het centrum en ze spreken af bij een restaurant om 19.00h. Wij lopen naar de lobby om een taxi te bestellen, maar volgens de receptioniste is het restaurant minder dan 10 minuten lopen, het ligt naast het Radisson hotel. Nou prima, dan doen we dat. Ik loop gezellig met Peter mee op. Ons hotel ligt vlakbij de Alexander Nevski cathedraal, en het Radisson ligt aan de andere kant van de cathedraal. Maar om daar te komen moet Peter omlopen, want een deel van de stad is namelijk afgezet en hermetisch afgesloten door politie. Er is een grote demonstratie en een groot protest van de Bulgaarse bevolking vanavond.

Bij de cathedraal neem ik afscheid van Peter, ik ga de kathedraal bekijken, want die is nog geopend. En hij ligt zo mooi in het licht, dat ik niet verder wil lopen zonder hem op de foto vast te leggen. Het is echt een prachtig gebouw met die gouden koepels. Van binnen is de cathedraal ook mooi, maar erg donker. En fotograferen mag je er niet. Ik kijk er even rond, en ga dan weer naar buiten.

 

Met mijn zelfgemaakte plattegrondje van de stad loop ik vervolgens kriskras langs de verschillende bezienswaardigheden door de stad naar de andere kant en ongewild loop ik zo de groep demonstranten in die zich net verplaatst van het ene plein naar het andere. Ik ben op weg naar een Amerikaans restaurant dat op de kaart staat aangegeven en de route zal me langs een paar bezienswaardigheden voeren. Perfect voor deze eerste verkenning dus. De grote boulevard door de stad is afgesloten en ook buiten de afgesloten wegen is nauwelijks verkeer. Of het komt door de protesten weet ik niet, maar vandaag is het buiten de massamensen heel rustig in de stad. Niet te vergelijken met andere hoofdsteden die we eerder gezien hebben. Het doet allemaal wat gemoedelijker aan.

Ik volg de grote weg en passeer een aantal prachtige gebouwen, maar eenmaal bij het parlementsgebouw ziet het echt zwart van de mensen. Ik zoek een uitweg en moet erom heen lopen, want ik ga me echt niet bewegen door de meute heen, dat vind ik doodeng. Ik heb het niet zo op een massa. Ik kom uit aan de andere kant van het Sheraton hotel en loop zo via de grote weg verder. Ook hier is het enorm druk.

Mijn eerste indruk van Sofia is heel positief: schoon, netjes, gezellig en prachtige architectuur. De architectuur is onmiskenbaar Oostblok, ik herken de bouwstijl een beetje van het Oost-duitse dat we in Berlijn hebben gezien, maar ik vind het hier veel minder grauw. De gebouwen zijn mooi versierd met ornamenten en heel statig, en ook wel kleurrijk. Geen circuskleuren, maar ook niet alleen maar grijs beton of cement. En ik zie hier in het centrum ook nauwelijks verval, de meeste gebouwen zijn gewoon netjes en ik vermoed ook vaak gerestaureerd. Ik krijg de indruk dat de stad of het land veel investeert in het opknappen. Ik geniet met volle teugen en de camera klikt er lustig op los.

Ik ben inmiddels bijna bij mijn uitgekozen restaurant en wandel via het kaartje erheen. Maar het spreekt me helemaal niet aan. Ten eerste zit er helemaal niemand, en de kaart is allesbehalve Amerikaans. Ik besluit om dan maar verder te zoeken, dat kan vast wel beter. Ik een stukje terug en dan voor het Sheraton hotel langs, ik kom dan uit bij het plein voor het regeringsgebouw en daar is inmidddels een lawaai van jewelste. Ik probeer wat foto's te maken van de demonstratie en de mensenmassa, maar gemakkelijk is dat niet, ik kan nergens een hoger punt vinden om er bovenuit te komen. En lawaai laat zich niet vastleggen op een foto. Als ik ben uitgekeken zie ik een mooi steegje en daar wandel ik doorheen. Ik besluit om maar terug te lopen naar het hotel en dan daar iets te eten. Intussen probeer ik mijn weg te zoeken in de stad, om de afzettingen heen. In het steegje zie ik vervolgens een gezellig terras liggen van de Spaghetti Company, dat ziet er prima uit en ik besluit mijn plan gelijk bij te stellen. Daar strijk ik neer! Eindelijk wat drinken, en dat is wel nodig ook. Ondanks het tijdstip is het behoorlijk warm, en ik moet nodig wat afkoelen en bijtanken.

Gelukkig is er wifi op het terras, dat is alvast goed geregeld, dan kan ik me ook wat vermaken hier. Ik bestel een ijsthee, een glas water, bruschetta als voorgerecht en een pizza als hoofdgerecht. Het voorgerecht is niet super, maar de pizza smaakt voortreffelijk. Goede keuze! En de ijsthee is van mijn favoriete merk, dat ik heel soms wel eens koop in de Internationale winkel in Amstelveen, de Kingsalmarkt. In Spanje heb ik dit merk leren kennen en het is precies goed, niet te zoet. Het andere merk ijsthee dat hier veel verkocht wordt is mijn tweede favoriet, van nestea. Ook nauwelijks verkrijgbaar in Nederland. Maar goed, dat is niet de reden om naar Bulgarije te gaan natuurlijk.

 

Als ik ben uitgegeten en afgekoeld betaal ik de rekening waarvan ik steil achterover sla. Het is hier echt heel goedkoop. Een pizza, een voorgerecht, en 3 drankjes, en ik reken omgerekend 10 euro af. Sofia is niet voor niets de goedkoopste hoofdstad van Europa natuurlijk. Aan het einde van het steegje zie ik door de poort een prachtig gebouw gluren dat precies in het avondlicht ligt te schitteren met alle kleurenpracht. Ik wandel ernaar toe en leef me uit met de camera. Voor het gebouw ligt een klein parkje vol met zitbankjes en een fontein, en het parkje is afgeladen vol met mensen die elkaar opzoeken en gezellig met elkaar drinken. Ik zie wijn en bier in 2 liter flessen, en die worden niet netjes gedeeld in glazen of bekertjes. Nee hoor, die gaan rechtstreeks aan de lippen. Voor het parkje ligt een moskee, en daar tegenover ligt de McDonalds. Een ijsje gaat er nog wel in en ik trakteer mezelf op een mcflurry. Hier geen mars, snickers of andere repen die door het ijs gemengd worden, maar gewoon de keuze uit bosbessen of chocolade. En natuurlijk moet ik de bosbessen proberen, want die ken ik nog niet. Yum yum!

 

Daarna wandel ik op mijn ooiedooie gemakkie terug naar het hotel. Onderweg vind ik een klein supermarktje dat nog is geopend en daar sla ik wat drinken in voor op de kamer. Het is niet ver lopen, met een kwartiertje ben ik weer op ons voorlopige thuishonk, het is dan half 10 geweest. Ik vermaak me op de kamer met foto's en internet en wacht tot Peter weer terug is. Dat laat nog even op zich wachten, maar om 11 uur is ook hij weer paraat. Morgen gaat de wekker weer vroeg vanwege Peter's werkafspraken, en dus gaat het licht een beetje op tijd weer uit.

Donderdag 20 juni: Een warme dag in Sofia

De wekker loop af om 7 uur, en om 8 uur zitten we aan het ontbijt dat er heel goed uitziet. De keuze is heel uitgebreid en alles smaakt heerlijk. Dat is een prima keuze dus! Op onze shortlist voor de hotels stonden ook het Radisson, het Sheraton en het Hilton, want die hadden kort voor vertrek ook goede aanbiedingen, maar bij het Sheraton was het ontbijt bijvoorbeeld niet inbegrepen, en bij dit hotel wel. De ligging is perfect midden in de stad en de voorzieningen zijn prima. En achteraf maar goed dat we niet gekozen hebben voor Sheraton en Radisson, want de mensenmassa beweegt zich tijdens de protesten 's avonds tussen de pleinen voor deze hotels. Nu hebben we nergens last van.

Na het ontbijt gaat Peter op pad met een taxi, ik blijf dan nog even op de kamer met de iPad om wat te surfen op internet, maar om 9 uur ga ik zelf ook op pad. Ik bestel een taxi en laat me afzetten op de vrouwenmarkt. De chauffeur waarschuwt me heel attent voor zakkenrollers hier, en ik berg mijn spullen netjes op en doe mijn tas dicht. Ik ben dol op markten, ik ben er namelijk groot geworden en heb er zelf jarenlang gewerkt op zaterdagen en in vakanties. Op vakantie mag ik er graag even rondstruinen, en zo ook hier. Ik pas niet echt tussen het publiek, want andere toeristen zie ik nauwelijks, maar misschien ben ik ook wel vroeg. De markt wordt nog volop opgebouwd op dit uur. Dat had ik niet verwacht, omdat het zo warm wordt overdag ging ik ervan uit dat alles al vroeg begint om nog wat te profiteren van de koelte. Ik snuif de onmiskenbare geuren op, het brengt herinneringen terug. En intussen leef ik me uit met de camera. Ik word argwanend bekeken door de standhouders, maar als ik ze de foto's laat zien die ik maak ontdooien ze soms een beetje, niet allemaal. De mannen mopperen wat, geen idee wat ze zeggen, maar ze geven wel toestemming om te fotograferen, al gaat het niet van harte. Ik zie niet zoveel nieuwe dingen, maar het blijft mooi om te zien. En de prijzen zijn zo ontzettend laag, het niveau ligt hier zeker onder de 50% van wat wij gewend zijn, als het niet lager is. En werkelijk alles is hier vers verkrijgbaar. En behalve versgoed, zie ik ook veel kleding, en zelfs brillen en gereedschap. De kleding varieert van de gebloemde keukenschorten tot moderne kleding. Voor Peter koop ik een leuk shirtje en de verkoper haalt werkelijk alles uit de kast om mij over te halen om het te kopen. Hij spreekt een beetje Duits en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het te laten liggen.

 

 

 

Na de markt wandel ik naar de synagoog, onderweg passeer ik de nodige schoenenwinkels waar ik natuurlijk een kijkje neem. De mode is hier heel anders, maar toch vind ik wel wat leuke dingen. Ik koop niets, In de synagoog vermaak ik me weer prima met de camera, ik ben de enige toerist hier. Ik betaal 2 Lev om er een kijkje te nemen, dat is ongeveer 1 euro. Het is een prachtig gebouw, zo kleurrijk van binnen. Volgens de informatie is het de grootste synagoog van Europa, hij is in elk geval rijk versierd. Prachtig! Vooral de enorme kroonluchter maakt indruk op mij, en ik probeer het juiste standpunt te vinden om hem te vereeuwigen. Een statief heb ik niet meegenomen naar Sofia, maar gelukkig wel mijn flitser en de bouncer, hopelijk is dat voldoende.

 

 

 

Na de synagoog loop ik naar het winkelstraatje eracher, Pirotski street, en daar nestel ik me eerst even op een bankje met wat drinken. Even afkoelen, het is zo ontzettend warm. Dan loop ik een stukje door het winkelstraatje op weg naar de St. Jozefkathedraal, terwijl ik onderweg nog een ijsje scoor met mijn favoriete smaak: munt. Ik ken het cyrillische alfabet niet, maar door mijn Griekse lessen kan ik wel verschillende woorden ontcijferen, en deze spreekt voor zich: мента oftewel menta. Het smaakt verukkelijk! 

De kathedraal blijkt een heel moderne te zijn, en als ik al niet doof was zou ik het worden hier. De klokken beginnen te luiden precies op het moment dat ik onder de klokkentoren sta. Gelukkig hebben hoorapparaten een aan/uit knop. Het is een mooi gebouw, het lijkt behoorlijk nieuw, en het heeft prachtig glas in lood dat je vooral van binnen goed kan zien. Aan de buitenkant zit er ander glas voor, waardoor de kleuren niet goed zichtbaar zijn. Verder dan de kleine entree kom ik echter niet, het "schip" blijkt gesloten te zijn.

 

Na de kathedraal wandel ik verder terug in de richting van het hotel, en ik wandel onder het grote kruispunt door waar gisteren de mensenmassa stond. Hier staat onder de weg een klein grieks kerkje, en er wordt nog volop gewerkt hier om de historische gebouwen onder de stad op te graven en bloot te leggen. Het is een bijzondere plek, zo onder straatniveau, met zonlicht. Om de straat over te steken passeer je door deze tunnel met daglicht, en ook de toegang tot de metro bevindt zich hier. Ik neem een kijkje in de vele souvenirswinkels.

 

Daarna wandel ik weer naar boven en loop in de richting van het parlementsgebouw. Eerst ga ik de Rotunda bekijken, die ligt op een pleintje waar het Sheraton hotel omheen is gebouwd. Het is een bijzonder kerkje, zo oud ook, en heel klein. Maar prachtig van binnen! Helaas mag ik er geen foto's maken. Het valt me op dat de geestelijken hier nog behoorlijk traditioneel zijn, het lijkt allemaal heel orthodox. Onafhankelijk van de kerk, of het nu de Russische, de katholieke, of de Joodse is, lijkt de klederdracht erg op elkaar: zwarte lange "jurken", vaak met een puntmuts, en de heren hebben allemaal lange baarden en vaak ook lange haren hier.

Het valt me op dat de Bulgaren sowieso niet bijzonder vriendelijk zijn. Een vriendelijke glimlach nodigt niet uit tot hetzelfde, een praatje maken ze niet echt, ook niet als ze iets willen verkopen. Misschien is de taal een bottleneck. Ze zijn ook niet onvriendelijk, maar wel afstandelijk en spreken alleen het hoognodige. Ze komen niet heel toegankelijk over, dat merkte ik op de markt ook al. Ze zijn op zichzelf. Op de markt vanochtend zag ik een wat oudere man op een afstandje een behoorlijke smak maken, hij struikelde over een omhoog liggende stoeptegel en vloog recht op zijn gezicht. Hij stond niet gelijk op en leek wat duizelig te zijn toen hij dat wel deed, en hij had een bloedneus. Het kan niet anders of hij had zich flink bezeerd. Ik had het enorm met hem te doen. Het was gewoon een nette man, met nette kleding en spullen, beslist geen zwerver, maar toch deed niemand de moeite om hem te helpen. Hij werd volledig aan zijn lot overgelaten, zo sneu. Niet dat er geen mensen in de buurt waren trouwens, maar iedereen liep met een boog om hem heen en de winkeliers langs de stoep bleven in de deuropening en toekijken. Dat vond ik toch wel heel apart. Zelfs in Nederland zou dat niet gebeuren denk ik, daar snellen altijd mensen toe om te helpen, vooral als het om ouderen gaat, toch?

Na het bezichtigen van de Rotunda wandel ik weer verder, en ik nader het regeringsgebouw van de achterkant. Ik zie heel wat statige, geblindeerde, en dure auto's staan, en de chauffeurs staan op een kluitje bij elkaar te praten en te roken. Ik loop onder het gebouw door dat flink wordt bewaakt. Aan de rand van het plein staan allemaal busjes met grote satelietschotels, en onder de enige boom op het plein staan flmcamera's op een rij, en de tv-presentatoren met een microfoon in de handen staan erbij te wachten, met de rest van de tv-crew. Nieuwsgierig als ik ben loop ik op de ploeg af en ik vraag één van waarop ze staan te wachten. Zo'n tv-presentator spreekt vast wel engels toch? En dat blijkt inderdaad. Ik krijg een heel verhaal over de gebeurtenissen te horen. De reporter vertelt in zijn beste Engels dat de nieuwe regering, die slechts 1 maand in het parlement zit, de ene fout na de andere maakt. Een van de grootste blunders is dat diegene die de regering wilde benoemen op een hoge positie van de binnenlandse veiligheid een persoon was van wie bekend stond dat hij connecties had met de maffia, en dat werd niet geaccepteerd door het volk. Die benoeming heeft de regering gisteren weer terug getrokken, maar de protesten gaan onverminderd door omdat het volk wil dat de regering opstapt. Hun vertrouwen is ernstig geschaad, en daar kan ik me iets bij voorstellen. In het gebouw waar we voor staan blijkt de regering vandaag volledig bij elkaar te komen om te discussiëren over de toestanden, en de reporters staan er te wachten tot ze naar buiten komen met een verklaring. Interessant om te horen. Natuurlijk maak ik wat foto's van de crews en de mensen, maar dan loop ik weer verder.

Ik zoek een plekje om iets te eten, maar ik zie alleen maar Italiaanse restaurants. Volgens mij zijn Bulgaren daar gek op. Ik wil echter graag iets Bulgaars eten vandaag, en zoek een plekje waar dat kan. Via de Russische kerk en de Nederlandse muur wandel ik naar de winkelstraat achter het Radisson hotel en daar zie ik een heel eenvoudig tentje dat er een beetje uitzicht als zo'n food-court tentje in een grote Amerikaanse shoppingmall. Daar kies je uit de vitrine wat je wil eten en krijgt dat mee op een dienblad. Er staan wat simpele tafeltjes opgesteld en het zit er behoorlijk vol met Bulgaren. Geen toerist te bekennen hier, en dat zoek ik. Gelukkig spreekt er iemand een beetje Engels en zij legt me wat dingen uit. Ik kies wat gehaktballetjes in een rode saus, een salade van verschilende koolsoorten, wat brood en een flesje cola. Omgerekend kost mij dat 3 euro, echt belachelijk weinig. Maar wel erg lekker! Het vlees is een beetje lauw, maar de smaak is prima. En de salade is overheerlijk. Het gaat er prima in.

 

Maar warm is het er wel. Geen airco te bekennen, en het zweet loopt in straaltjes naar beneden. Ik smacht naar een douche en wat koud drinken. Het is inmiddels 3 uur en ik besluit om even terug te gaan naar het hotel voor een douche en wat drinken. En hoewel het maar 10 minuten lopen is besluit ik heel decadent een taxi te nemen, mijn voeten doen zeer en ik heb geen puf meer over. Aan de zijkant van het plein staat een taxi te wachten en ik stap in. Als de chauffeur zich omdraait krijg ik een grote glimlach, en dan vertelt hij waar ik moet zijn. Het City hotel, toch? Ik blijk te zijn ingestapt bij dezelfde chauffeur als vanochtend. Hoe toevallig!

Het kost me 2 lev om bij het hotel terug te komen, dat is nog geen 1 euro. Ik geef hem het dubbele omdat het zo'n kort ritje is, en met die bedragen heb ik daar ook geen moeite mee. De bus en tram zijn in Amsterdam nog duurder! In het hotel blijkt mijn kamer nog niet te zijn schoongemaakt, maar ik tref het kamermeisje op de gang. Ik vraag haar of ze mijn kamer wil doen, en ik vraag gelijk om wat extra handdoeken. Met deze hitte douchen we net wat vaker. Dat is geen probleem. Intussen nestel ik me even in de lobby met de iPad. Om half 4 krijg ik een sms-je van Peter dat hij bijna klaar is, en over een uur ongeveer terug zal zijn. En morgen hoeft hij niet te werken. Yay! Gelukkig is mijn kamer dan ook klaar, en ik spring onder de douche. Heerlijk, wat een genot! De douche is hier prima overigens, met een heerlijke, harde masserende straal water. Daarna maak ik me weer klaar voor de avond, en dan nestel ik me op bed met de iPad en de foto's. Prima zo, even bijkomen. Natuurlijk wacht ik tot Peter terug is. Die laat uiteindelijk iets langer op zich wachten omdat de taxichauffeur het adres en het hotel niet kent, maar even voor 5 uur wandelt hij binnen. Oververhit en moe, want het kantoor waar hij de hele dag heeft vergaderd en gewerkt heeft geen airconditioning. En dat in een ruimte vol met tl-buizen en computers. Pffff. Ik heb het met ze te doen. Hij springt ook onder de douche en relaxt een uurtje.

Rond 6 uur wandelen we weer naar de stad, daar hebben we afgesproken met Peter's collega om iets te gaan eten. Hij zit in het Holiday Inn hotel aan de rand van de stad, bij het industrieterrein, en ook dat hotel hebben wij even overwogen. Maar toen we wilden boeken, omdat het toch handig is om in hetzelfde hotel te zitten, bleek het vol te zijn. Het is een prima hotel, luxe en ruim, met mooie voorzieningen, maar de ligging is niet ideaal volgens hem, en het is er heel saai. Achteraf gezien had hij liever ook in de stad gezeten, maar hij heeft zich laten adviseren door de klant. En wij zijn blij dat het hotel volgeboekt bleek te zijn, want stiekem zitten wij ook veel liever in de stad.

Terwijl we op hem wachten strijken Peter en ik neer op het terras van het Radisson met wat drinken, en als hij er ook is besluiten we naar een terrasje te lopen iets verderop, waar ze gisteren een sushi-bar hebben gezien. Er zijn genoeg sushi-restaurants in de stad. We willen graag buiten zitten, en vandaar de keuze voor deze plek. Prima. We zijn de eerste gasten, maar later loopt het terras helemaal vol. Het is hier heerlijk vertoeven, al is er soms wel heel veel lawaai als de mensenmassa weer eens voorbij komt. De protesten gaan inderdaad onverminderd door merken we nu. We vermaken ons prima op het terras, we draaien er 3 flessen wijn doorheen en de sushi smaakt prima. Goede keuze dus! En intussen kletsen we erop los. De avond gaat aan ons voorbij, het is alweer 11 uur als we teruglopen naar het hotel. Niet wiebelend hoor, want de meeste wijn is bij Peter's collega erin gegaan. En terwijl we teruglopen merken we dat de rust in de stad ook weer is teruggekeerd.

Terug in het hotel krijg ik nog even de schrik van mijn leven als er een sprinkhaan in mijn nek zit. Ik voel wat prikken, en als ik wil voelen wat het is, springt hij op mijn arm. En gelukkig daarna gelijk op de grond. Jemig, wat kunnen die beesten springen, die naam hebben ze niet voor niks natuurlijk. En ondanks dat ik weet dat ze geen kwaad in de zin hebben, slaak ik toch een gil van schrik. En ik huiver nog eens als ik denk aan die prikkende pootjes in mijn nek. Hoe lang zou dat beest al in mijn haar gezeten hebben? Als ik ben bijgekomen van de schrik doen we snel het licht uit, lekker slapen. 

Vrijdag 21 juni: Shoppen en relaxen in Sofia

Peter mocht vandaag kiezen wat hij wilde doen en dat werd dus shoppen. Maar niet voordat hij een beetje had bijgetankt en uitgeslapen. Zijn vrije woensdag was ook al opgegaan aan het reizen, en dat breekt hem eigenlijk al snel op. Hij heeft de rust hard nodig. Ik vermaakte me vanochtend met de iPad en toen Peter om half 10 wakker werd hebben we ons langzaam klaar gemaakt voor de dag. Ontbijten zat er vandaag niet meer in, dat wordt tot half 10 geserveerd, maar dat halen we nog wel in.

Het is ongeveer half 11 als we in de taxi stappen. We laten ons naar Paradise Center brengen, de grootste shopping mall van de Balkan. Hij is nagelnieuw, slechts 3 maanden geopend. Het duurt even voordat we er zijn, het verkeer is behoorlijk druk, maar toch kost het nog geen 5 euro. Wat een luxe. In het voorbijrijden zien we ook het immense cultureel centrum liggen, stiekem vind ik dat eigenlijk een heel lelijk gebouw. Geen must om er terug te komen dus.

We oriënteren ons eerst even op de de plattegrond van de mall om te kijken waar we misschien iets kunnen ontbijten, dat lijkt op de tweede verdieping te kunnen. We nemen de roltrap naar boven en wandelen op ons gemakje door de winkelgalerij. Het is een mooi winkelcentrum, en we zien er heel wat mooie winkels ook. Het aanbod varieert van heel duur tot heel goedkoop. Peter ziet ergens ontzettend mooie schoenen, maar 250 euro zou hij zelfs in Nederland niet betalen. We kijken dus maar even verder. Op de tweede verdieping zien we echter geen mogelijkheid om te eten, zo te zien moeten we nog een etage hoger zijn. En ja hoor, daar vinden we inderdaad de foodcourt. We wandelen op ons gemak langs alle eettentjes om het aanbod te bestuderen en als we op de hoek zijn vinden we een groot indoor restaurant liggen met een enorme kaart, waaronder sushi. Dat ziet er heerlijk uit, en ze hebben van die lekkere bankjes om te zitten, zoals je die ook vaak in Amerikaanse restaurants ziet. En hoewel we gisteravond ook al sushi aten, laten we ons gemakkelijk overhalen door al dat lekkers. We bestellen verschillende van onze favoriete rollen en wat tonijn tataki, en we eten er heel smakelijk van. Eigenlijk vinden we deze zelfs nog lekkerder dan die van gisteren. De schade is beperkt ook, we rekenen met al die heerlijke sushi en 4 drankjes ongeveer 30 euro af. Kom daar in Nederland maar eens om.

 

Na het eten vervolgen we onze shopping-sessie en verkennen de rest van de mall. Op verschillende plekken passen we wat kleding of schoenen, maar er wordt uiteindelijk toch niets gescoord. Behalve een ijsje dan. Ook hier zien we weer een ijsbar met munt-ijs, en dat kan ik beslist niet weerstaan. Heerlijk met wat chocoladesaus. Als we alles hebben gezien zijn we weer toe aan wat drinken, en we hebben zin om even te relaxen op een terrasje. Bij de ingang van de mall ligt een koffietentje met een heerlijk terras, lekkere bankjes onder enorme overkappingen van stof, dat ziet er heel comfortabel uit. Peter drinkt een heerlijke latte machiato, en ik zie op de kaart een zelfgemaakte aarbei-limonade. Ik krijg visioenen van al die strawberry lemonades die ik in Amerika heb gedronken en ik hoop stiekum om ongeveer hetzeflde. En ik heb geluk! Het is echt superlekker. Uiteindelijk blijven we op het terras zeker 2 uur zitten. Ik drink zo'n 5 van die heerlijke aardbei-limonade, Peter drinkt naast de koffie ook nog heel wat cola, ijsthee en zo'n limonade, en als we 2 uur later weggaan betalen we zo'n 15 euro. Voor 10 drankjes in totaal. Dat is gewoon dubbele pret! Op het terras is ook weer wifi beschikbaar, wat dat betreft zijn de voorzieningen hier in Bulgarije echt supergoed. Ik vermaak me die 2 uur op de iPad met het selecteren en bewerken van foto's bij mijn weblog, terwijl Peter op z'n iPhone een spelletje doet. En als ik klaar ben kan ik de weblog gelijk uploaden, dat is wel fijn. 

Vanuit de shopping mall nemen we weer een taxi, het is dan ongeveer 5 uur. We besluiten om verder te gaan shoppen en we kiezen de Serdika mall uit, volgens de receptioniste van ons hotel is dat na Paradise Center de beste mall van de stad. De taxichauffeur brengt ons er vlot naartoe zonder ook maar 1 woord te wisselen. Hier merken we dat het een stuk drukker is, en we zien hier ook veel meer bekende Europese ketens, vooral uit Duitsland. Ook hier wandelen we weer rustig rond. We vinden allebei een paar nieuwe schoenen hier. Ik zoek al heel lang naar een paar mooie, nette witte sandaaltjes, en hier slaag ik eindelijk. Peter heeft nieuwe zwarte schoenen nodig, en vindt die ook hier voor weinig geld. We zijn samen iets meer dan 50 euro kwijt voor echt leren schoenen. Een goede deal, toch? Grappig is het ook wel, want ik kan me geen reis herinneren waar ik geen schoenen kocht. Ach, ik heb niet de genen van Imelda Marcos, maar die van mij hebben er beslist naast gelegen ;-))

Als we hier zijn uitgewinkeld hebben we opnieuw honger gekregen. Geen wonder, want het is al 7 uur. In de foodcourt vinden we niets van onze gading, en we installeren ons even met de iPad en wat drinken op een bankje om een strategie te bedenken. Peter heeft wel trek in een lekkere steak en burger, en via tripadvisor vinden we uit dat het 5e restaurant op de lijst met de beste reviews een Buger en Steak restaurant is. Prima, die gaan we doen. Deze ligt weliswaar aan de andere kant van de stad, en dus nemen we heel decadent weer een taxi. Gemakkelijk toch?

Voor de ingang van de mall staat een hele rij taxi's op ons te wachten, en ik vraag aan een chauffeur of hij het restaurant kent en of hij ons wil brengen. Ja ja, dat kent hij. We stappen in, hij rijdt weg en dan merken dat hij helemaal niet weet waar hij moet zijn. Lekker dan. Ik laat het hem het adres zien op mijn iPhone en dat bestudeert hij 5 minuten lang. Gewoon de naam van het restaurant en de straatnaam staat er geschreven, geen idee waarom hij daar 5 minuten naar moet kijken. Oké, andere strategie. Ik laat hem het kaartje zien van google maps met daarin het restaurant. Het ligt vlakbij Vitosha boulevard. Maar dat is wel een heel lange straat, dus ik vertel hem om ons naar het kruispunt te brengen vlak daarbij. Ik laat het het kaartje zien, wijs hem aan waar we moeten zijn, en waar Vitosha boulevard ligt. Ook nu heeft hij weer minutenlang nodig om het kaartje te bestuderen, maar er gaat geen lichtje bij hem branden. Een taxichauffeur die niet kan kaartlezen. Nou ja zeg...... Hij probeert ons af te zetten bij het Sheraton hotel, dat ligt aan het begin van de Vitosha boulevard, maar niet waar wij moeten zijn. Pffff.... wat een sukkel. We manen hem onmiddelijk te stoppen, want hij rijdt voor ons de verkeerde kant op en we betalen natuurlijk niet om nog verder te lopen dan nodig. Hij moet nog veel leren, dat is duidelijk.

VItosha boulevard is ook een heel levendige straat, en het ligt vol met terrassen en winkels. Het ziet er gezellig uit. We kijken wat rond en lopen intussen naar het restaurant waar we voor komen. We vinden het gemakkelijk en snel. Het is een heel eenvoudig tentje, maar wel gezellig. Uiteindelijk bestellen we allebei een burger met frietjes, en die smaakt echt voortreffelijk. We eten onze vingers er bijna bij op. Wat is dat lekker zeg! Alles inclusief rekenen we deze keer zo'n 12,50 euro af, en dat was het meer dan waard.

Na het eten besluiten we terug te lopen naar het hotel. Het is inmiddels heel aangenaam op straat. Nog wel warm, maar minder benauwd. En zo'n avondwandeling is gelijk een goede manier om even het eten te laten zakken. We merken wel dat het vrijdag is nu, want het is heel levendig en druk in de stad, en niet alleen vanwege de protesten die nog steeds aan de gang zijn. We horen overal muziek en de parkjes zitten vol met mensen, er is geen vrij bankje meer te vinden. Ik kies een route die mijzelf ook weer wat nieuwe dingen laat zien, zo houd ik de variatie erin. Via het gerechtsgebouw en het Nationale Theater  -wat een schitterend staaltje architectuur- lopen we naar de Russische kerk en weer terug naar de Alexander Nevski kathedraal. Zo heeft Peter ook nog wat cultuur gesnoven vandaag. Bij de kathedraal scheiden onze wegen. Peter loopt vanaf hier naar het hotel, terwijl ik nog even verder loop naar het gebouw van de universiteit. Dat gebouw staat nog op mijn wensenlijstje maar heb ik nog niet gezien. En nu het nog licht is, zie ik mijn kans nog schoon. De stad is alweer hermetisch afgesloten vanavond, althans de grote verkeersroutes door het centrum zijn niet toegankelijk voor auto's. Het geeft wel een heel apart sfeertje, we hebben de stad deze dagen nog niet anders meegemaakt, maar ik ben wel nieuwsgierig hoe dat normaal zou zijn.

 

 

 

Als ik het gebouw heb vastgelegd met de camera begeef ik me terug naar het hotel. Ik volg de grote weg, omdat ik nog even wil kijken of er wat drinken te scoren valt. Vlakbij een groot kruispunt zie ik een een rook- en drankwinkeltje en daar vind ik water en ijsthee. Ik word er werkelijk onbeschoft bejegend en ik laat mijn ongenoegen dan ook zeker blijken. Wat een schofterige bediening hier zeg, dat maak je niet mee. Ik word ronduit uitgelachen, maar dat besterft al gauw als ik vraag wat er zo grappig is. Daar hebben ze namelijk geen antwoord op. Maar goed, de rest van het verhaal bespaar ik jullie, onbeschofte mensen kom je immers overal tegen.

Na een korte wandeling ben ik al snel weer terug in het hotel, waar ik eerst even onder de douche spring. Lekker schoonspoelen. En daarna nestel ik me met de iPad op het bed voor het verslag en de foto's. Maar niet voor lang, morgen is namelijk weer een lange dag. We hebben een auto gehuurd om naar Rila te rijden, waar een enorm klooster ligt dat erg mooi moet zijn. Tot morgen dus maar weer!